Janette heeft inmiddels ondervonden dat haar misselijkheid enigszins te beteugelen is door minstens elke twee uur iets te eten. Dat betekent feitelijk dat ik ‘sochtends om 06.30u wakker wordt van geknisper, gekruimel en drinkgeluiden. In plaats van het tromgeroffel op een iPhone.
Het heeft ook voordelen, zelf voor je eten zorgen. Ik kan snel iets voor mezelf klaar maken, achter mijn kiezen installeren en daarna meteen weer door gaan met werken. Dat ritme komt nu goed uit want onze financiele buffer kan mij niet vol genoeg zitten.
De planning; januari en februari zijn traditioneel rustige maanden voor me. Begin maart 2013 zou, als alles goed gaat, de kleine moeten arriveren. Na de geboorte wil ik de tijd kunnen nemen om Janette te helpen, het huishouden te doen en vooral te wennen aan mijn nieuwe levensrol; papa-zijn. Ruim anderhalf jaar verbouwen, non-stop werken, zonder vakanties en een fonkelnieuwe, kersverse vader zijn, zullen dan ongetwijfeld hun tol gaan eisen.
Zo’n eerste echo met geluid bij de verloskundige was indrukwekkend. Maar beeld is minstens zo belangrijk voor een designer. Vooral van kloppende hartjes van aanstaande spruiten. Vandaar dat we afgelopen vrijdag met toch wat lichte zenuwen de wachtkamer bij het echocentrum binnen wandelden. Alle verloskundigen in Voorburg hebben afgesproken de beeldecho’s bij één speciaal daarvoor ingericht centrum te laten plaatsvinden.
De gordijnen waren dicht en de donkere ruimte werd alleen verlicht door twee computerschermen. De vriendelijke echo-dame nam plaats op het krukje. Janette werd gevraagd op de hoge bedbank plaats te nemen. En ik liet mijn keuze vallen op één van de te kleine krukjes ernaast. Het licht van de beeldschermen maakte de setting spookachtig maar tegelijk ook vertrouwd, geruststellend en wetenschappelijk.
Zelfs zonder opgelet te hebben bij biologieles, herkende ik de baarmoeder op het beeldscherm. En zelfs zonder fantasie was er toch duidelijk een mini-mensje in die donkere ruimte te zien. Het bewoog!
‘Het is er in ieder geval één’ sprak de echo-dame opgewekt. Ik was verbaasd. Het scenario van een tweeling had ik nauwelijks overwogen. Eén was wel even goed om mee te beginnen, toch?
Maar alles bleek in orde. Het kindje bewoog en leek zelfs even te zwaaien. De verloskundige stelde voor ook nog een inwendige echo te doen. Niet omdat er iets mis was. Maar het mensje was nog slechts 2.9 cm en het zou een nog beter beeld geven. Gelukkig voor Janette bleek een inwendige echo helemaal niet op het klaarblijkelijk erg onprettig uitstrijkje te lijken.
Zelf had ik nog wel wat uitleg nodig over de verschillende witte vlekken. Die bleken allemaal al een nuttige functie te hebben. De verloskundige kon ze al benoemen. ‘Dit hier zijn de kaken in ontwikkeling’. ‘En dit hier is het hartje’. Het hartje klopte!
Wauw.
De rest van de sessie heb ik alleen maar nieuwsgierig naar de monitor zitten kijken. Voor mij was het bewijs geleverd. Natuurlijk, de drie zwangerschapstesten waren unaniem. Ook kon ik de afgelopen weken niet om een misselijke Janette heen. Maar voor mij was dit het allerlaatste ontbrekende stukje van de bewijspuzzel.
Tegelijk met de blijdschap over dit bijzondere nieuws voelde ik in de afgelopen weken ook een gezonde bezorgdheid opkomen. Er kon immers nog zoveel misgaan. Tijdens de zwangerschap en de bevalling. Maar ook tijdens het opgroeien van het kindje. De rest van mijn leven. En dat van Janette.
Ik ben alvast maar wat rustiger gaan autorijden, :)
Deel dit artikel met vrienden en familie
Misschien ook interessant
BLOG // PERSONAL
BLOG // ART
BLOG // DESIGN & ILLUSTRATION
BLOG // INTERIOR & STYLING
