Note: This blogpost appeared on July 13th, 2007 for the first time on http://www.michielnagtegaal.nl and was re-blogged here recently. At the time I wrote in my native language Dutch. My apologies to any international readers for the inconvenience.

Op een weblog kwam ik vandaag een artikel tegen over creatieve pitches. Interessant onderwerp waar ik ervaring mee heb. Gelukkig stond er een link bij naar een lang artikel van ‘user experience consultant’ Andy Budd uit juni 2006. Hierin betoogd hij helder, overtuigend en onderbouwd waarom design pitches vaak zonde van de tijd zijn en er veel geld bij alle betrokken partijen verloren gaat.

Uit Brits onderzoek blijkt dat onbetaalde creatieve pitches Engelse bureaus een gemiddelde van €38.000 per jaar kosten (ruim €52.000). Budd stelt dat creatieve pitches ‘toxic’, en onbetaalde pitches zelfs dubbel zo gevaarlijk zijn.

Een creatieve pitch is gevaarlijk voor de klant, gevaarlijk voor de betrokken designers én gevaarlijk voor de hele creatieve industrie. Pitches blijken in de praktijk vaak meer schoonheidswedstrijden waarbij voorbij wordt gegaan aan de doelstellingen van het project of zelfs aan de bedrijfsdoelstellingen van de opdrachtgever. Design is meer dan alleen een mooie afbeelding maken, het is problemen oplossen.

Gevaarlijk voor de klant
Hoe vaak wordt een uitstekend ontwerp niet afgewezen omdat de directeur de kleur groen ‘gewoon niet mooi’ vindt? Ik heb het meegemaakt dat een pitch slechts bedoeld was om andere mensen aan klantzijde de illusie van een keuze te geven, terwijl iemand van een concurerend designbureau allang een keuze had ‘geforceerd’, tussen de lakens wel te verstaan. Het gepresenteerde design wordt vaak beoordeeld op subjectieve, persoonlijke en irrationele gronden, terwijl een pitch bedoeld zou moeten zijn om de creatieve kracht van een bureau te tonen. Uiteindelijk krijgt de klant dus geen eindresultaat wat voldoet aan de doelstellingen, en dat is gevaarlijk.

Gevaarlijk voor de designers
Goed design vergt gewoon veel correctieronden. Goed design is schaven, kneden en polijsten, net zolang totdat het werkelijk boven het maaiveld uitsteekt. Een pitch heeft daarentegen bijna zonder uitzondering altijd een onrealistische deadline, is altijd haastwerk. Argumenten dat juist deze tijdsdruk het beste in een designer naar boven haalt zijn onzin. Als je voor je klant een goed ontwerp wilt maken, heb je tijd nodig om de klant en het product of dienst te leren kennen. Professionele acteurs bereiden zich toch ook goed voor?

Een designpitch is dus ook gevaarlijk voor designers. Nachten onbetaald doortrekken om op basis te weinig informatie, binnen te korte tijd een plaatje te maken wat door leken wordt beoordeeld op uiterlijke schoonheid. Misschien wel erg zwart-wit gesteld maar niet zelden de realiteit.

Gevaarlijk voor de creatieve industrie
Doordat er teveel creatieve energie, tijd en geld de verkeerde richting op rolt, is het ook nog eens slecht voor de creatieve industrie. Onbetaalde pitches degraderen design vaak tot een gratis afbeelding en geven het niet de respect die het zeker verdient.

Het kan ook anders. Door pitchdeelnemers voldoende tijd te geven om écht iets unieks neer te zetten, de gepresenteerde ontwerpen met ruime kennis van (design)zaken te beoordelen en de oorspronkelijke bedrijfsdoelstellingen in het rationele achterhoofd te houden, kan een creatieve pitch zeker werken! Budd maakt in zijn artikel onvoldoende duidelijk waarom een designpitch betaald zou moeten worden en ik ben dan ook niet van mening dat dat het geval zou moeten zijn. Geld maakt echter mensen meer betrokken en vaak het eindresultaat beter.