Groot en klein binnenlands nieuws
Groot en klein binnenlands nieuws
Een oud huis van top tot teen verbouwen is best blogwaardig. Het is doorgaans niet iets dat je effe in een middagje regelt. Bij ons duurde de verbouwing anderhalf jaar. Even rekenen leert dat zo’n proces minstens 547 blogposts had kunnen opleveren.
Had gekund. Want sinds 16.30u 31 december 2010 is hier geen hersenspinsel meer gedeeld. Maar dat gaat vanaf nu veranderen. En de gelegenheid is minstens zo blogwaardig. Geen verbouwing in ieder geval. Alhoewel. Er zijn overeenkomsten.
Inmiddels wonen we nu bijna twee maanden trots en tevreden in ons Project. De verhuizing naar ons woon-winkelpand in Voorburg markeerde niet alleen het einde van bouw-geregel. Het werd ook het begin van echt helemaal klaar zijn voor eventuele gezinsuitbreiding. Nu mocht het echt gebeuren. De seinen stonden op groen, het hek was van de dam, de schaapjes waren op het droge, het startschot was gelost.
Vanmiddag om 17.30u werd ik door Janette geroepen. Ik hoorde aan het geluid dat ze op zolder was. De unieke toon van haar stem, een cocktail van ongeloof, lachen en spanning, ontging me nog volledig. Vast weer iets onbelangrijks als een lief slapende kat. Totdat ik, na twee trappen, aankwam in de badkamer.
Ik zie het lachende gezicht van Janette. Ze zegt iets. Ze wijst naar het penntje op de wastafel. Wat zei ze nou? De wit-blauwe verpakking. Weer het lachende gezicht van Janette. Het toilet. Het pennetje. Weer terug naar Janette. Hè??
Een betere blik op het pennetje nam meteen elk ongeloof weg. Het schermpje, zonder kleur en vage icoontjes, toonde slechts één woord. Zwanger. Da’s niet dubbelzinnig op te vatten. Als een tsunami kwam het besef. Ik ga een papa worden! Wat een waanzinnig goed nieuws! Wat ben ik trots! Op Janette! Op mezelf! Op mijn zaad! Op het eitje van Janette! Eén van mijn zwemmers heeft gewoon de finish gehaald! On-ge-loof-e-lijk!
Dit soort ‘life-changing’ nieuws kun je maar beter zeker 100% weten. Daarom doen we even later een tweede test. Ook dan verschijnt er maar één woord in het kleurloze display. Stil en sprakeloos maar met een lach op ons gezicht zitten we vervolgens een tijd in de badkamer. Dan komt plots de stortvloed aan woorden. Er wordt geknuffeld. En veel gelachen. Heel veel gelachen.
Inmiddels is de schermering ingezet. Ik zit weer achter mijn PC, twee trappen onder de badkamer. Ik weet dat mijn poging om nog verder te werken zinloos is.
Na het ritje naar Lisse is mijn concentratie ver te zoeken. In Lisse hebben we het goede nieuws al aan Sandy (schoonzus) en Marco (zwager) verteld. Zonder iets te zeggen maar met een grote grijns op ons gezicht stonden we daar onaangekondigd voor de deur. Daar volgden lachen en tranen van geluk op het mooie nieuws. Een betere reactie hadden we ons niet kunnen wensen.
Ik ben ook benieuwd naar de reactie van mijn ouders. Die zijn nu nog op vakantie in Italië maar ik kan bijna niet wachten om het grote, en tegelijkertijd kleine nieuws, te vertellen.